Złudzenia ontyczne

„Życiopisanie skuwa poetę ze światem poprzez poezję – jako mowę najpierwszą… Tym co kieruje wyobraźnią, co ożywia, aktualizuje poetę, jest reakcja na podstawowe pierwiastki materialne: ziemię, wodę, ogień i powietrze…. To człowieczy los – prawdy szukać i martwić się o życie, którego nie wyobrażamy sobie bez „Alfy i Omegi, Początku i Końca”, bez raniącego nas miotania się, bez ryzyka… ale czarodziej z doliny Narwi proponuje nam także miejsce „gdzie krajobraz ma ludzkie proporcje.” A żona Irena „wśród ptaków, wieczorem, pod zorzą ciemności” wyszywa własne ściegi na drzewach. Poezja rodzi się w owej nadnarwiańskiej krainie, jakby nie było tu spraw ostatecznych, jakby nie było oddechu nieskończoności”.
Andrzej Gnarowski: z przedmowy „Czarodziej z doliny Narwi i jego złudzenia ontyczne”)



„Siedziałem wczoraj w poczekalni lekarskiej i korzystając z czasu skazańca, któryś już raz wczytywałem się w Henryka złudzenia, które nazwał przewrotnie ontycznymi, a które są jakoby naszymi wspólnymi złudzeniami – moimi, twoimi oraz są jednakowoż … Ich złudzeniami. Ich – czyli wszystkich, każdego i zarazem nikogo, a właściwie człowieka świadomego… swojego, jakże kruchego, życia. Gała chce jednocześnie objąć los swój, a może i mój, może Twój, i chce zespolić to wszystko z losem uniwersum, a nawet losem Boga. Chce tytanicznie ogarnąć zagadkowe Wszystko, … nie dając nic w zamian. Może garść pytań. Swoistą filozoficzną opowieść”.
Andrzej Walter: „Prokurator Narwi”, Pisarze.pl

Czytaj także relację z wieczoru autorskiego "Czarodziej i prokurator z Doliny Narwi" na 4lomza.pl