Gratka dla teatromanów
TRAGITAL EDYTY JUNGOWSKIEJ
„Gotujący się pies”
PIOSENKI I TEKSTY:
"Nie opuszczaj mnie" Jacques Brel (tł. W,Młynarski)
"Makabreska" (Jerzy Satanowski / Przemysław Borkowski)
"Nie wiem czy to warto" (Z.Bizoń / K.Dzikowski)
"Mary Bellows" (N.Cave tł. Roman Kołakowski)
"Piosenka Dziewczynki" (Olena Leonenko / Jacek Papis)
"Taka sobie wyliczanka" (Emil Sern / Eddy Marnay, spolszczył Jarosław Grządzielski)
"Pod Papugami" (Święcicki, Choiński, Gałkowski)
"Mrok na schodach" (Zygmunt Konieczny / Bolesław Leśmian)
"Ja nie chcę spać" (Krzysztof Komeda / Agnieszka Osiecka)
Wykorzystano też:
motyw muzyczny z utworu Laurie Anderson "From the air",
wiersz Marcina Świetlickiego "Olifant",
monolog Klary z "Zachodniego wybrzeża" M.B.Koltesa
oraz fragment utworu Laurie Anderson "Example", słowa spolszczył Jan Klata.
Reżyseria: Rafał Sabara
Kostiumy: Beata Nyczaj
GRA ZESPÓŁ W SKŁADZIE:
Fabian Włodarek: klawisze, akordeon,
Sylwester Sośniak: gitara,
Sylwester Walczak: bas,
Adam Szuraj: perkusja,
Robert Siwak: instrumenty perkusyjne.
22 kwietnia 2005 godzina 19.00
sala Liceum Katolickiego ul. Sadowa 12
BILETY:
Przedsprzedaż i bilety grupowe (powyżej 10 osób) : 30 zł
W dniu występu 35zł
Karnety na wszystkie spektakle festiwalowe : 40 zł
LICZBA MIEJSC OGRANICZONA !!!
Bilety do nabycia w Miejskim Domu Kultury - Domu Środowisk Twórczych
Ul. Wojska Polskiego 3, Galeria POD ARKADAMI Stary Rynek
RECENZJA
„...patrzyłem na to, co dzieje się na scenie, z oczami szeroko
otwartymi. Ta drobna dziewczyna interpretowała znane piosenki jak nikt
przed nią. Utwór „Nie opuszczaj mnie” Jacques’a Brela w jej wykonaniu
stał się portretem kobiety, która robi wszystko, by zatrzymać ukochanego
mężczyznę - krzyczy, błaga, płacze, śpiewa, szepcze, kusi i wyje, kiedy
już nie ma wyjścia. Balladę o Mary Bellows Nicka Cave’a zaśpiewała jak
song z „Rosemary’s baby”, w którym niewinny głos nucący dziecinną
melodię zapowiadał horror. A wykonując „Pod papugami” z repertuaru
Czesława Niemena, przekroczyła wszystkie granice. Kiedy zespół grał
szybki, jazzujący kawałek, ona w poprzek muzyki powoli, sylaba po
sylabie, nuta po nucie wskrzeszała znaną melodię jak dziewczyna, która w
głośnym współczesnym klubie próbuje przypomnieć sobie i innym dawno
zapomnianą melodię.[...]
Dwa lata temu interpretacja „Nie opuszczaj mnie” wywołała skandal na
konkursie piosenki aktorskiej. Wtedy aktorka nie dostała żadnej z
oficjalnych nagród, prywatną nagrodę przyznała jej natomiast Ewa
Demarczyk. Jeśli chcecie się przekonać za co, koniecznie obejrzyjcie
„tragital”.
Roman Pawłowski (Gazeta Stołeczna)
EDYTA JUNGOWSKA aktorka, urodzona w Warszawie. W latach 80.,
zanim trafiła do szkoły teatralnej, uczestniczyła w zajęciach Ogniska
Teatralnego prowadzonego przez Jana i Halinę Machulskich przy
warszawskim Teatrze Ochoty. PWST ukończyła w roku 1989. Pierwszy sezon
zawodowej pracy rozpoczęła w Teatrze Kwadrat, ale nie odnalazła się w
tym zespole, nie zagrała tam zresztą żadnej roli. Jeszcze w 1989 roku
przeniosła się do Teatru Nowego prowadzonego przez Adama Hanuszkiewicza.
Przez dziewięć sezonów była niekwestionowaną gwiazdą tej sceny. Od 1998
roku jest aktorką Teatru Studio.
W wywiadach zawsze podkreśla, jak wielką rolę odegrał Adam Hanuszkiewicz
w procesie jej aktorskiego dojrzewania. "Uświadomił mi, kim jestem" -
mówi Jungowska. - "Uruchomił we mnie poczucie magiczności, ostateczności
i determinacji w sztuce." Po debiutanckiej roli w POD MLECZNYM LASEM
Dylana Thomasa (1989) zagrała Pannę Maliczewską w przygotowanym według
scenariusza Hanuszkiewicza spektaklu ZAPOLSKA, ZAPOLSKA (1990) -
"błysnęła najsilniejszym światłem, śpiewająca, świetnie się poruszająca,
ładna, naturalna i pozbawiona zahamowań na scenie, naprawdę talent na
miarę odkrywczych talentów, łowcy tychże, Hanuszkiewicza." (Teresa
Krzemień, "Benefisowo, karnawałowo i przyjemnie", "Gazeta Pomorska" nr
8, 11 stycznia 1991). Po rolach "dziewczęcej i naiwnej" Solwejgi w PEER
GYNCIE Henryka Ibsena (1991) oraz Przybłędy w CZUPURKU Benedykta Hertza
(1992) zebrała entuzjastyczne recenzje występując w CZĄBRZE Z GOMBRA,
Hanuszkiewiczowskiej adaptacji opowiadania Witolda Gombrowicza
DZIEWICTWO (1992), w SEANSIE Noela Cowarda (1992) oraz typowej dla
dyrektora Teatru Nowego składance KWILI W STAJNI BÓG (1993).
Dla telewizji bezsprzecznie odkrył aktorkę Maciej Wojtyszko, który
powierzył jej rolę Konstancji Weber w AMADEUSZU Petera Shaffera (1993).
Jungowska wykorzystała swoją szansę. Zauroczyła tą rolą widownię, a w
świadomości reżyserów zaistniała jako niezwykle utalentowana, pełna
temperamentu młoda aktorka. Posypały się kolejne propozycje. Dziś ma na
swoim koncie blisko 30 ról w Teatrze TV. Do najważniejszych należą:
Nastia w NA DNIE (1994) i Natalia w WASSIE ŻELEZNOWEJ Maksyma Gorkiego
(1996), Dynalska w GŁOŚNEJ SPRAWIE i Matuchowa w RACJI GŁODOWEJ Jerzego
Niemczuka (1995), Justysia w MĘŻU I ŻONIE Aleksandra Fredry (1997), ale
przede wszystkim "popisowe": tytułowa BARYŁECZKA w sztuce według
opowiadania Guy de Maupassanta (1997) oraz Eliza Doolittle w PIGMALIONIE
George'a Bernarda Shawa (1998). Ostatnio Jungowska pojawiła się jako
"pełna werwy, kobiecości i dowcipu" Ochotnicka w KLUBIE KAWALERÓW
Michała Bałuckiego (2001) oraz "rewelacyjna" Mariola w MOJEJ CÓRECZCE
Tadeusza Różewicza (2001).
W 1998 roku aktorka przeniosła się do Teatru Studio. Wystąpiła na tej
scenie w trzech różnych stylistycznie przedstawieniach, za udział w
każdym zyskując uznanie i pochwały. W ZACHODNIM WYBRZEŻU Bernarda-Marii
Koltesa (1999) zagrała postać 14-letniej Klary, za co zyskała miano
"najbardziej żywiołowej aktorki młodego pokolenia". W KUBUSIU P. wedlug
Alana Alexandra Milne'a (1999) "jako Prosiaczek wnosiła energię, jaką w
każdej roli kipi ta dynamiczna aktorka." (Karolina, "Mieszkańcy
Wielkiego Lasu", "Gość Niedzielny" nr 46, 14 listopada 1999). Trzecim
spektaklem był jej tragital (tragiczny recital) pod wiele mówiącym
tytułem GOTUJĄCY SIĘ PIES (2000) - złożony z piosenek Nica Cave'a,
Czesława Niemena, Jacquesa Brela, Agnieszki Osieckiej. "Niejednorodna
muzyczna opowieść emocjonalna" - jak określiła przedsięwzięcie sama
aktorka. Recenzentka zaś napisała: "Barwny muzyczny spektakl, podczas
którego Edyta Jungowska wciela się w przeróżne role. Raz przyjmuje pozę
lalki z porcelany - milknie i zastyga w bezruchu; raz niewinnej
dziewczynki - wygina nogi w iksy, w oczach pojawia się figlarny błysk;
raz dojrzałej, zranionej kobiety - zaciska pięści, krzyczy. Nastrój i
tempo spektaklu zmieniają się gwałtownie." (Sylwia Wilczak, "Moherowe
'ja' ", "Gazeta Wielkopolska" nr 75, 29 marca 2001).
Wokalnym talentem popisywała się także biorąc udział w telewizyjnym
Kabarecie Olgi Lipińskiej i startując, dwukrotnie, z sukcesem na
PRZEGLĄDZIE PIOSENKI AKTORSKIEJ we Wrocławiu.
Film nie dał jeszcze Jungowskiej szansy pokazania wszystkich
umiejętności aktorskich. Grywała dotychczas role nieduże, choć
charakterystyczne i ciekawe psychologicznie, jak Siostra kucharka w
FAUSTYNIE (1994), Służąca generałowej w ZŁOCIE DEZERTERÓW (1998) czy
Krępska w OPERACJI "KOZA" (1999). Najbardziej wyrazistą postać stworzyła
w serialu NA DOBRE I NA ZŁE - siostra Bożenka bywa oschła i złośliwa,
ale też łagodna i pozytywnie nastawiona do życia, jest dynamiczna i
trochę zwariowana. Ta rola z pewnością przyniosła aktorce popularność
dużo większą niż jej dotychczasowe dokonania teatralne i telewizyjne.
Edyta Jungowska udowodniła, że jest jedną z najsilniejszych i
najoryginalniejszych osobowości aktorskich ostatnich lat. Jej niebanalna
uroda ułatwia transformację - ma twarz dziecka, a głos dojrzałej
kobiety, bardzo charakterystyczny, niski, chrapliwy. Rozpiera ją duży
temperament i witalność. Mówi, że grając na scenie uwalnia energię,
którą ma w sobie. Reżyserzy potwierdzają, że jest gejzerem pomysłów.
NAGRODY:
- Nagroda im. Leona Schillera
- Nagroda Polsko-Niemieckiego Towarzystwa Kulturalnego "Polonica" na XIX PRZEGLĄDZIE PIOSENKI AKTORSKIEJ we Wrocławiu
- Nagroda Specjalna Teatru Ewy Demarczyk oraz Nagroda im. Andrzeja
Waligórskiego "Andrzej 2000" w KONKURSIE AKTORSKIEJ INTERPRETACJI
PIOSENKI na XXI PRZEGLĄDZIE PIOSENKI AKTORSKIEJ we Wrocławiu
