Nienasycenie i lalki. Człowiek faustyczny w teatrze.

Rajmund Prosper STRZELECKI

Urodził się 4 lipca 1940 roku w Tuluzie, na południu Francji. W 1947 roku przyjechał z rodziną do Polski, najpierw do Łodzi, gdzie jego ojciec, Zenobiusz Strzelecki współpracował z Leonem Schillerem. Potem do Warszawy. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. W 1967 roku obronił dyplom na Wydziale Projektowania Tkaniny Tkanej. Po studiach podjął pracę w Centralnym Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Przemysłu Lniarskiego.

Wprowadzony przez ojca w krąg prac związanych z projektowaniem scenografii, zadebiutował w 1975 roku, scenografią do Niewolnika Bolesława Czerwińskiego w reżyserii Jana Perza, w Teatrze Ziemi Łódzkiej.
W 1979 roku, zaproszony do współpracy przez Stanislawa Ochmańskiego, zadebiutował w teatrze lalek, scenografią do Zaklętego Rumaka Bolesława Leśmiana.

W połowie lat osiemdziesiątych razem z ojcem zrealizował scenografię do Cara Maksymiliana Aleksego Remizowa w reżyserii Stanisława Ochmańskiego, również w łódzkim "Arlekinie". Rajmund Strzelecki zaprojektował lalki, a Zenobiusz Strzelecki dekoracje. W tym samym czasie współpracował w Białymstoku, z  Piotrem Tomaszukiem przy „O Medyku Feliksie co był śmierci chrześniakiem” wg baśni Gustawa Morcinka. Za scenografię do tej realizacji otrzymał pierwszą nagrodę na XIII Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalek w Opolu, w 1986 roku.

Cała twórczość scenograficzna Rajmunda Strzeleckiego zamyka się w piętnastu latach życia. Artysta stworzył w tym czasie około siedemdziesięciu scenografii. Stał się jednym z najpopularniejszych scenografów w Polsce. Rozchwytywany był przez reżyserów, pracował również poza granicami kraju, w Ljubljanie w Jugosławii i w Kuopio w Finlandii. Nie związany z żadnym ośrodkiem teatralnym na stałe, odbywał nieustanną podróż pomiędzy teatrami, co było dla niego inspirujące.

Tworzył scenografie do wielkich dzieł literatury światowej, takich jak: Faust  i Don Juan w Teatrze Lalek „Pinokio” Łodzi w 1992 roku i Don Kichote  M. de Cervantesa, dwa lata późniejw  tym samym teatrze.  W 1993 roku po raz drugi otrzymał pierwszą nagrodę za scenografię  na XVI Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalek (drugiej i trzeciej wówczas nie przyznano). Nagroda ta dotyczyła oprawy plastycznej dwóch przedstawień: Trzech Muszkieterów wg Aleksandra Dumasa, w reżyserii Massimo Schustera, z łódzkiego "Arlekina" i Żywotu Wowry wśród żywotów świętych Tadeusza Seweryna, w reżyserii Stanisława Ochmańskiego, z Teatru Lalek „Rabcio” w Rabce.

Rok później Rabce zrealizował jeszcze jeden wspaniały projekt: dekoracje i lalki do Wesela Stanislawa Wyspiańskiego, w reżyserii Ewy Marcinkówny.
Ostanim jego projektem okazała się być scenografia do Szkoła błaznów  Michele de Ghelderode, dyplomu aktorskiego studentów IV roku Wydziału Sztuki Lalkarskiej, w białostockiej PWST. Gdzie od kilku lat prowadził zajęcia.

Zmarł 25 maja 1995 roku w Warszawie.